Rozdział II

-Siemanko, spotykamy sie dziś pod mostem z Tomkiem.-Oznajmiła mi Klaudia, dzwoniąc do mnie.

- Nie wiem, czy mam ochotę. Trochę źle sie czuję.

-Weź kurwa nie przesadzaj ok? Zostały 2 dni do końca roku szkolnego a ty będziesz udawała, że źle się czujesz- z oburzeniem wykrzyczała.

-Już dobrze, o której?- Nie wiem czemu ale zawsze jej ulegałam.

-Za jakaś godzinkę, pasuje Ci? A nawet jeśli Ci nie pasuje, to trudno kicia.- Powiedziała ze słodyczą w głosie.

- ok, to za godzinę pod mostem. Z góry przepraszam za zamulanie.- odpowiedziałam znudzona.

-Szykuj się, a nie będziesz pierdolić.

Przebywanie z Klaudią nie było dobrym pomysłem, nie ukrywajmy lubi przeklinać. Zawsze usprawiedliwia sie mówiąc, że ją to odpręża.  Miała dość trudne dzieciństwo.  Jej ojciec zostawił ją i matkę dla młodszej kobiety o 8 lat. Gdy miała 11 lat zobaczyła ojca z kochanką w łóżku. Źle zniosła rozwód rodziców, chciała popełnić samobójstwo. Jak się poznałyśmy trochę się uspokoiła i w miarę było ok. Wydaje mi się, że przez te wydarzenia stała sie silniejszą, mocniejszą dziewczyną.

 Zostało mi 30 minut do spotkania, a ja dalej nie jestem gotowa. Biorę szybki prysznic, maluję rzęsy tuszem, usta blyszczykiem, spinam moje długie ciemne włosy w kucyka, ubieram się i wychodzę z domu mówiąc mamie 'Będę za 2 godziny'. Z domu do miejsca naszego spotkania mam niedaleko, jakieś 10 minut drogi. Będąc coraz bliżej miejsca naszego spotkania zauważam Tomka opartego o drzewo.

  Tomek jest moim dobrym kumplem. Przyjaźnię się z nim i Klaudią od 4 lat. Jest mega przystojny, czarne włosy, krótko strzyżone, brązowe oczy, duże usta. Czasami zastanawiam się, czemu wybrałam Adama a nie jego. No, ale cóż, popełniamy błędy.

Podchodzę do Tomka i całuje go na powitanie.-Cześć Asia.- wita mnie z uśmiechem na twarzy.

-Cześć, Klaudii jeszcze nie ma?

-Nie, dzwoniła do mnie i powiedziała, że sie spóźni się, a my mamy sobie gdzieś pochodzić.- powiedział z uśmiechem.

- No dobra, to gdzie idziemy?- zapytałam ochoczo.

- Możemy iść w krzaki.- zaproponował ze śmiechem.

- Haha, tak pewnie, a ciekawe co byśmy tam robili?

Przy Tomku zawsze się śmiałam, gdy byłam smutna, on zawsze się mną zajmował.

- To w takim razie chodź na spacer, może Klaudia kiedyś przyjdzie.

- Możeee - powiedziałam ze znudzeniem.

Przez długi czas szliśmy w ciszy. Nie była to niezręczna cisza. Z nim mogłabym milczeć godzinami i nie czułabym się niekomfortowo.

- Przepraszam, że tak pytam, ale gdzie idziesz do Liceum?

-Złożyłam papiery do Krakowa, ale wiesz mama nie chce o tym pomyśle słyszeć.  Mam nadzieję, że jednak pójdę do Krakowa. Jeśli nie to zostanę tu w Bochni.

- Ja zostaję, nie mam tak dobrze jak ty, że mam cudownego kuzyna w Krakowie, ktory zawsze mi pomoże.- powiedział smutnym głosem.

- Oj tam przesadzasz.- próbowałam go jakoś pocieszyć, ale on tylko się uśmiechnął i zmienił temat.

- A co słychać u Adama? - Gr., to był jedyny temat, na który nie chciałam gadać z Tomkiem. I wtedy jakby ktoś to usłyszał moje pragnienie i zadzwonił telefon. To był Kuba.

-Przepraszam - przeprosiłam Tomka i odebrałam telefon.

-Cześć Aśka, mam dla Ciebie dwie wiadomości. Oby dwie dobre. No jedna w miarę dobra- czułam radość w jego głosie-, Od której mam zacząć?

- Hm, a mam wybór, haha, skoro oby dwie są dobre?

- Pierwsza to taka, że Twoja mama prawie zgodziła się na to, żebyś mogła chodzić do Liceum do Krakowa.

- O mój Boże, na prawdę?- zaczęłam prawie drzeć się z radości- A druga?- zapytałam oczekując szybkiej odpowiedzi.

- Po zakończeniu roku szkolnego pakujesz walizki i przyjeżdżasz do Krakowa, już gadałem z Twoją mamą i się zgodziła. 

- Aaaaaa, na prawdę? Nie wierzę- zaczęłam krzyczeć z radości na cały regulator, aż chyba Tomek sie wystraszył

- No to tyle miałem Ci do powiedzenia, nie przeszkadzam i trzymaj się. Przyjadę po zakończeniu roku szkolnego.

- Kocham Cię Kuba. - wykrzyczałam do telefonu.

Byłam na prawdę pod wrażeniem tego, czego dokonał Kuba. Przekonać moją mamę? Cud po prostu. Wróciłam do Tomka i powiedziałam mu, o czym gadałam z Kuba. Stwierdziliśmy, że nie doczekamy się na Klaudię i kierowaliśmy sie w stronę domu. Tomek odprowadził mnie. Szliśmy w ciszy, a ja tylko pod nosem się uśmiechałam. Byłam bardzo szczęśliwa. Kidy weszłam do salonu podeszłam do mamy i uściskałam ja najmocniej jak potrafię dziękując jej.